อาหารกลางวันกับวัยแห่งการเรียนรู้

เล่าเรื่องจากภาพ

สิ่งที่สะกิดใจจนเป็นที่มาของการเขียนบล็อกนี้ก็คือ อาหารกลางวันกับวัยแห่งการเรียนรู้ 

ภาพนี้ผมถ่ายจากการติดตามพี่เปิ้ล (อำนาจ สุคนเขตร์) ไปเก็บข้อมูลวิจัยที่โรงเรียนตชด. แห่งหนึ่ง

จากภาพที่เห็น คือ เด็กนักเรียนกับอาหารกลางวันของตนเอง ซึ่งอาหารกลางวันมีเท่าที่เห็นจริงๆ

ผมเห็นครั้งแรกก็รู้สึกสะเทือนใจ ในขณะที่เรากินกับข้าวมื้อละ 2-3 อย่างเป็นอย่างน้อย

เด็กในเมืองกินอาหารอย่างฟุ่มเฟือย สนุกสนาน กินเหลือก็ทิ้งก็ขว้าง อาหารที่มีอยู่ไม่พอใจก็ออกไปซื้อหามากินได้

ช่างต่างกับเด็กนักเรียนหล่านี้ที่กินกับข้าวอย่างเดียว มีเนื้อเพียงชิ้นเดียว

ทั้งนี้เนื่องจากปัจจัยด้านการเงิน และทรัพยากรที่ค่อนข้างขาดแคลนของโรงเรียน

เหตุผลเหล่านี้จึงเป็นที่มาที่โรงเรียนตชด. ต้องอยู่อย่างพึ่งตนเองดังที่เขียนไปแล้วในบล็อกก่อนหน้า

เมื่อเห็นอย่างนี้แล้วก่อนกินอาหารก็ขอให้นึกถึงเด็กๆ เหล่านี้บ้าง อย่าเพลิดเพลินกับการกิน อย่าเหลือทิ้งเหลือขว้างนะครับ